już dawno nie było takiego filmu, który wprawiłby mnie w stan wzruszenia emocjonalnego.
I można przy tym filmie uwierzyć że jeśli robi się coś zgodnego z wolą Bożą, co na pozór może doprowadzić do jeszcze gorszego stanu rzeczy i nawet doprowadza, potem i tak wychodzi na prostą. Poczułam się silniejsza wewnętrznie przez ten film.
Chociaż Józef Kozioł uważał się za słabego, pod koniec filmu pokonał swe slabości , chciał zadośćuczynić rodzinie.

Siłą tego filmu jest to, że różni ludzie widzą fo inaczej. Każdy na swój sposób. Niby prosty, a jednak niebanalny.

Naprawdę udał się Stuhrowi ten film. Gorzki, może trochę przekoloryzowany, ale właśnie o to chodziło, by się zastanowić dokąd to wszystko zmierza.
"A co ty mi możesz powiedzieć, czego nie znajdę w internecie"-Tekst Klaudii do ojca naprawdę smuci. Bo to takie prawdziwe. Co współczesny tata czy mama jest w stanie przekazać dziecku, jaki jest ich autorytet, skoro, jeśli dziecko może podważyć ich słowa, sprawdzając prawdę w sieci. I czy w ogóle zwróci się z problemem do rodzica, gdy ma pod ręką takie kompendium wiedzy, jakim jest internet. Jeśli nie, to ucierpi na tym jego wychowanie. Tak też było w przypadku Klaudii i wiadomo, do czego to ją doprowadziło.

Racja. Zmiany cywilizacyjne następują bardzo szybko. Współczesnym rodzicom trudno za tym nadążyć, bo wychowując dzieci mają do czynienia z problemami, których nie napotkali ich rodzice. Sieć (z reguły lepeij opanowana przez dzieci niż rodziców) jest błogosławieństwem i przekleństwem jednocześnie. Z jednej strony ułatwia życie i pozwala na przyswajanie wszelkiej możliwej wiedzy, z drugiej niestety zastępuje normalne rodzinne relacje. To nie jest zdrowa sytuacja kiedy więcej rozmwia się np. z filipińskim nieznajomym na skypie niż z własnym ojcem. Signum temporis...